,,Rožaje, grad muzej, u divnom predelu livada i šuma. Grad kome daju karakter brvnare, kojima je i poslednji majstor oblika – vreme – dao svoj pečat: patinu. Grad isto tako jedne svojstvene urbanističke kompozicije: ne jedna prosta celina, nego zbir celina; devičanski čist, jedva načet početkom propadanja pojedinačnih kuća ili kvarenjem nove izgradnje. Na žalost, nova izgradnja znači kvarenje ovih organskih celina zato što ignoriše osnovne uslove lokalnog karaktera, bilo sa područja formi, bilo urbanističke strukture, pogotovu kad se radi o jednoj izrazitosti. Intervencija Instituta trebalo bi da se pokaže u nastojanju da se ceo grad stavi pod zaštitu, tj. da svaka namera nove izgradnje ima specijalan karakter ili posebno odobrenje nekog foruma kojeg bi trebalo ustanoviti. Grad ima izvanrednih uslova za razvoj kao letovališta ili turističko mesto. Čudna je stvar da postoje nekoliko starih brvnara skoro neištećenih a napuštenih. Konzerviranje ovih zgrada, koje su vrlo karakteristične za ceo kraj moglo bi se izvršiti sa malim sredstvima, istovremeno dobivajući stambeni prostor za posetioce turiste, koji će u doglednoj budućnosti morati da se pojave.’‘[1]
Tako je pisao i govorio poznati arhitekta Jovan Krunić polovinom dvadesetog vijeka, a i kasnije, ali džaba, nijesmo ga čuli, ni poslušali.
[1] ‘’Narodna arhitektura i posebnost shvatanja njene konzervacije’‘, Jovan Krunić, Savezni zbornik zaštite spomenika kulure, 1951, Beograd.
